حکایت صدیقه 6

خواهر کوچیکه ی پرویز که شوهرش خیلی سربراه نبود و دست بزن و دهن پاره و دست همیشه دراز جلوی این و اون داشت ، همیشه با هم اختلاف داشتن . بارها و بارها نسرین خانم با ساک لباسهاش در حالیکه زیر چشمش کبود بود یا لبش ورم کرده بود ، برگشته بود خونه ی پدرش ، پیرزن و پیرمرد که حال خوشی نداشتن ، اما صدیقه نشسته بود با نسرین خانم به حرف زدن که نسرین جان باهاش بساز ، اگه احترامش رو داشته باشی که اون دهنش رو باز نمی کنه حرف بی ربط بگه ، اگه پرت و پلا بگه تو سکوت کنی و جواب ندی که مث سگ هار بهت حمله نمی کنه ، ینی چی که دعوا رو شروع می کنی بعد هم ساکت رو بر میداری و میای خونه ی بابات . نسرین جانم زن باید دل مرد رو به زندگیش خوش کنه ، چرا وقتی با وانت کار می کرد هی تو گوشش خوندی که این کار بدرد نمی خوره ؟ حالا ببین نشسته تو خونه . خوب شد ؟ نسرین جان عقلت رو بکار بنداز . تا عصر بمون دلت پیش پدر و مادرت سبک کن ، تا قبل از اینکه هوا تاریک بشه هم برگرد خونه ات . اصلا نذار شوهرت بفهمه تو به قهر زدی بیرون ! بعد هم دم غروب نسرین خانم رو با قابلمه ی غذای شام روونه ی خونه اش می کرد . یا چند بار که به گیر و گرفتاری مالی خورده بودن و طلبکارها اومده بودن دم خونه ، صدیقه یه پولی کف دست نسرین خانم گذاشته بود که نسرین جان بهش نگو من دادم ، بگو خودت جمع کردی ، نسرین جانم وقتی شوهرت داره تو باید برای همچین روزی یه پولی پس دستت کنار بذاری . خلاصه که بارها و بارها زندگی اینا به مو رسیده بود و صدیقه با پادرمیونی نذاشته بود پاره بشه ، اون وقت تو شرایطی که پرویز بخاطر مریضی پیرمرد از کار و زندگی افتاده بود و کلی هم خرج کفن و دفن پیرمرد کرده بود ، این مردک طلب ارث و میراث می کرد . 

وقتی جلسه گذاشتن که وراث درباره ی خونه تصمیم بگیرن ، دو تا از خواهرهای پرویز سهمشون رو به پرویز بخشیدن . برادر پرویز هم گفت که هر وقت داشتی سهم من رو خرد خرد بده که این خونه سرپا بمونه . نگهداری از پیرزن هم که به عهده ی صدیقه و پرویز بود . اما شوهر نسرین خانم فی الفور سهمش رو می خواست . صدیقه چند تا تیکه طلا فروخت و پرویز از تعاونی بسیج محل وام گرفت و پس انداز و این ور و اون ور جور کردن و سهم نسرین خانم رو خریدن .

ناهید خانم( اون خواهری که بچه ی فلج داشت ) و مهری خانم که کرج زندگی می کردن خیلی خوشحال بودن که صدیقه و پرویز صاحب خونه شده بودن . ثمره ی این همه سال خوشرویی و مهربونی صدیقه با پیرزن و پیرمرد  و ساختن با دار و ندار پرویز برکتی بود که خدا به زندگیشون بخشیده بود . 

البته که با رسیدن این خبر به گوش عروس زیبا و از طریق شوهر نسرین خانم باز بلواهایی به پا شد و ... اما با ریش سفیدی همون مردمی که ایمان صدیقه رو به چشم دیده بودن ، شر کوتاه شد . عروس زیبا وقتی دیده بود از حق الارث خونه چیزی بهش نرسید با حیله و حقه حقوق و شراکت مختصری که پرویز با اوستاش داشت رو به جیب زده بود . اوستا هم خام حرفهای عروس زیبا شده بود و به همین سادگی رودست خورده بود . پرویز هم وقتی باخبر شد یک دعوای آنچنانی در حد کتک و کتک کاری با اوستا کرد و بعد هم دیگه برای اون اوستا کار نکرد . خب خیلی ها تو شهر پرویز رو به درستکاری می شناختن ، بنابراین پرویز حتا یه روز هم بیکار نموند و بعد از اون برای خودش کار کرد . روزگار سختی بر پرویز و صدیقه گذشت اما هر چی که بود گذشت ...

با نزدیک شدن به زمان فارغ شدن صدیقه ، اشتیاق صدیقه دوچندان بود ، هم می دونست تا چند وقت دیگه فرزندش رو در آغوش خواهد گرفت و هم به بهانه ی تولد نوزاد ، مادرش رو برای یک هفته کنار خودش خواهد داشت . برای همین بود که بی توجه به ضعف و  نفس نفس زدن های از صبح تا شبش ، خونه رو آروم آروم آماده می کرد ، لباس و رختخواب برای دلبندش می دوخت و تیکه دوزی های عروسکی برای  لحاف و تشک نوزاد درست می کرد و با وجود تیر کشیدن کمرش پای دار قالی هم می نشست . هزار تا نقشه برای پول قالی داشت . با پرویز قرار گذاشته بودن که دو تا اتاق رو یکی کنن و ازش یه پذیرایی در بیارن و ایوون رو بندازن سر آشپزخونه و یه دستی به سر و روی خونه بکشن و یه اتاق بزرگ هم برای خودشون درست کنن . خب این کارها برای پرویز که از صبح تا شب آجر رو آجر می چید کاری نداشت اما پول می خواست .

و خدا به صدیقه و پرویز یه پسر توپول و آروم بخشید . پسر خنده رویی که دل همه رو برده بود . 

صدیقه خیلی زود از بستر بلند شد که کارها گردن مادرش نیفته . دلش می خواست این چند روز مادرش فقط استراحت کنه ، از طرفی هم دلش می خواست خودش رو به مریضی بزنه که پدر رضایت بده مادرش بیشتر بمونه . بهرحال اون چند روز مثل برق و باد گذشت و صدیقه مادر رو با دست پر راهی کرد . 

با رفتن مادر ، صدیقه احساس غربت و غم دوری از عزیزانش رو با رسیدگی به نیما کوچولو تاخت میزد . حالا دیگه آنقدر کار سر صدیقه ریخته بود که برای غصه خوردن وقت نداشت . از طرفی پیرمرد هم دیگه نبود که اگه اشک هاش جاری می شدن  ، مچ صدیقه رو گوشه آشپزخونه بگیره و بگه ناامیدی کفره باباجان ، فقط مرگه که علاج نداره ! پاشو دو تا چایی بریز ، تو یکی اش هم نبات بریز برای خودت !

پرویز هم سخت تر از همیشه کار می کرد . دستهاش پینه های کلفت و بزرگ بسته بود . یه خط در میون کتف و گردنش دردهای عجیب و غریبی می گرفت که با هیچ پماد و قرصی آروم نمی شد . اما صدیقه و پرویز با شیرینی خنده های نیما سختی های زندگی رو قورت می دادن و شاکر خدا بودن .