حکایت صدیقه 6

پیرزن که هیچکدوم از شیرین کاری ها و شیرین زبونی های دختر پرویز رو ندیده بود ، اما خدا نخواست که آنقدر عمر کنه که این روزهای نیما رو ببینه . مثل همیشه آروم و بی صدا یه روز بعدازظهر روی تشکچه ی مث برف سفیدی که صدیقه هیچوقت نذاشته بود یه لک کوچیک روش باشه ، چشمهاش رو برای همیشه بست . 

و صدیقه تمام روز تو اون خونه با پسر کوچولوش به دور از همه ی خانواده و فامیلش تنهای تنها شد .  با وجودی که خواهرهای پرویز از صدیقه بزرگتر بودن اما با فوت پیرزن ، چشم امید خواهرها به صدیقه بود ، به زن جوونی که با سن کمش اون خونه رو سر پا نگه داشته بود ، با چنگ و دندون از دل همه ی سختی ها با روی خوش بیرون اومده بود ، نور امید پیرزن و پیرمرد بود ... خلاصه که تا خواهرها بیان به از دست دادن پدر و مادر عادت کنن ، وسط روز وقت و بی وقت در خونه ی پدری رو می زدن و خودشون رو تو بغل صدیقه می انداختن و صدیقه هم مثل یک مادربزرگ دخترها رو آروم می کرد . دلداری شون می داد که غم و غصه هاشون رو نبرن تو خونه برای بچه های کوچیک یا شوهرهاشون . 

صدیقه اولین قالی رو از دار پایین آورد و به پرویز گفت بفروشش  و با پولش یه دستی به سر و روی خونه بکش . باز هم صدیقه به جای تسلیم غم شدن به کار پناه برد ، آنقدر کارهای خیاطی و گلدوزی صدیقه ظرافت پیدا کرده بود که تو جهاز تمام دخترهای شهر چند تا تیکه از هنرهای صدیقه وجود داشت . مشتری های صدیقه بیشتر شده بودن و  خدا رو شکر اوضاع کاریش هم بهتر شده بود . پرویز هم که بار مسوولیت  نگهداری از پیرمرد و پیرزن از دوشش کم شده بود ، فراغت ذهنی بیشتری داشت که روی کارش تمرکز کنه . کم کم خونه هایی که پرویز می ساخت زبانزد تمام شهر شد . کسانی که قصد ساخت و ساز داشتن دسته دسته می اومدن تا خونه هایی رو که پرویز ساخته بود ببینن . نتیجه ی همه ی اون کمردردها ، کتف دردها ، خستگی های طولانی این شد که پرویز از یه بنا تبدیل شد به اوس معمار !

صدیقه هم با شوق و ذوق برای خونه ای که حالا دو تا اتاق بیشتر داشت ، یه هال بزرگتر داشت ، دیوارهاش سفید کاری شده بود ، پرده می دوخت ، از وانتی قالیچه ی قسطی می خرید ، و خرید یه دست مبل از زندگی صدیقه و پرویز  یه زندگی اشرافی ساخت . 

با باردار شدن دوباره ی صدیقه و تموم شدن فصل کشاورزی ، پدر و مادر صدیقه  که دیگه تو روستا کاری نداشتن اومدن مدتی رو پیش دخترشون بمونن . پدر و مادر صدیقه هم دیگه کار سنگین کشاورزی و باغداری پیر و فرتوتشون کرده بود . پدر صدیقه چند وقتی بود که مریض احوال بود و پا درد هم امون مادرش رو بریده بود . این روزها تا به دنیا اومدن بچه ی دوم صدیقه فرصت مغتنمی بود تا صدیقه نذاره آب تو دل پدر و مادرش تکون بخوره . نیما هم اسباب سرگرمی شون رو فراهم می کرد که هوای برگشتن به سر خونه و زندگی به سرشون نزنه . 

و خدا دختری رو به صدیقه و پرویز عطا کرد که اسمش رو ندا گذاشتند . ندا رو خدا زمانی به صدیقه و پرویز بخشید که روزگار سختی ها به پایان رسیده بود . نیما و ندا در آرامش و عشق پدر و مادر بزرگ شدند .

وقتی که ندا یه دختر بچه ی 6-5 ساله  بود یه عصر پنج شنبه صدیقه در حالیکه دست ندا رو در دست داشت به اتفاق یکی از خواهرهای پرویز به آرامستان شهر ، برای زیارت اهل قبور و فاتحه خونی برای پیرزن و پیرمرد رفته بودن که توی آرامستان شهر با عروس زیبا و دخترک روبرو میشن ! طبق معمول عروس زیبا شروع می کنه به داد و هوار کردن که زندگی من رو خراب کردی و برای خودت زندگی ساختی و باقی ادعاهای بی اساسی که تو همه ی این سالها هر جا می نشسته تعریف می کرده ، بعد هم اشاره می کنه به سنگ مزار پیرزن و پیرمرد که این دو تا خدا نیامرزیده زندگی منو بهم زدن و ... صدیقه هم خونش به جوش میاد و بهش میگه زن حسابی اگه این دو تا بد بودن چرا زندگی منو بهم نزدن ؟ چرا من جز خوبی چیزی ازشون ندیدم ؟ عروس زیبا هم میگه تو چون فامیلشون بودی هوای تو رو داشتن !

حالا فکرش رو بکنید که این وسط ندا و دخترک هم از یقه ی هم گلاویز شده بودن و این داد میزده مامان تو بده اون داد میزده مامان خودت بده ! ناگفته نماند که ندا اون روز یه کتک مفصل از دخترک می خوره ...

ندا همیشه خاطره ی اون روز رو که تعریف می کنه از خنده ریسه میره . خنده ای که که در اعماقش یه خشمی میشه حس کرد ...