رو به بهبود

شنبه بعد از شرکت با رفیق ترین رفیق رفتیم گردش دخترونه ، ولیعصرگردی و دوردور ، یه شیک نوتلا هم در حد لالیگا نوش جان کردم که تا فرداش از طعم خوش نوتلا و خوشی ای که زیر پوست رفیق به تازگی دویده  مست بودم . در حال گردش دخترونه بودیم که آقای خواستگار زنگ زد که کجایی و اگه می خوای بیا بریم دنبال تلویزیون  ! که قبول نکردم !!! شب هم بهش گفتم ببین من از لوازم صوتی - تصویری چیزی سر در نمیارم خودت برو دنبالش . خلاصه که تفویض اختیار کردم . همون شب داشتیم شام می خوردیم که فرش ها رو آوردن بعد به کوتاهترین حد ناخنی که تو عمرم داشتم لاک زدم ، میوه خوردم  و خوابیدم .

فرداش  بعد از شرکت رفتم برای خودم کفش خریدم . حال کفش سرکارم خیلی خراب بود اما من به اشتباه می گفتم حالا بذار فلان خرید رو برای خونه بکنم ، حالا بذار  رنگ پارچه پرده برای آباژور یه چیزی  پیدا کنم و ... اما دیروز گفتم اول خودم . رفتم شیک ترین کفشی رو که بشه سرکار پوشید خریدم و با شوق کودکانه ای برگشتم خونه . اول دوش گرفتم ، همون جور خیس خیس دلم هوس نماز خوندن کرد ، وضو گرفتم و نماز بی وقت  به نیت دوستی با خدا خوندم . بعدش موهام رو ماسک زدم و سشوار کشیدم . لاک پام رو که شاید بیش از دو هفته بود پاک شده بود زدم ، جعبه ی بدلیجاتم رو خالی کردم جلوم و یه گوشواره و دستبند برای فردا انتخاب کردم و گذاشتم جلوی آینه که صبح یادم نره . چند هفته بود که پابندم رو در آورده بودم و افتاده بود ته کیف لوازم آرایشم ، درش آوردم و بستمش به مچ پام . از بس که فاصله ی بین انگشتهام ترک خورده و سوزش داره نمی تونم حلقه دستم کنم ، به تبع حلقه ، ساعت هم به دستم نمی بستم . از شدت سوزش هیچ کرمی به جز وازلین نمی تونم به دستهام بزنم . خلاصه دستهام رو حسابی وازلین مال کردم و دستکش نخی دستم کردم و مانتو و شلوارم رو  اتو کردم .

و خلاصه امروز صبح همون دلاک همیشگی از خونه زد بیرون . با لباس های اتوکشیده ، کفش های واکس زده ،  با آرایش ملایم و درونی که هر روز متعالی تر میشه