قرارداد رسمی

قول داده بودم درباره قرارهایی که تو سال جدید با خودم گذاشتم براتون بنویسم ، دلم میخواد شما هم با نظراتتون من رو همراهی کنید . اگر راهکاری دارید که اجراش مفید بوده ممنون میشم اگر فانوس راهم رو روشن تر کنید . اگر تونستیم به یه تعامل مفید برسیم بعد از هر بحثی من دیدگاه " اصول رفتار " رو در اون زمینه براتون میگم و باز درباره اش صحبت می کنیم . پس فعال باشید چون قراره من از تجربیاتتون استفاده کنم .

1 )  اولین قراری که تو سال جدید با خودم دارم اینه که زمانی رو که تو آشپزخونه صرف می کنم محدود کنم ! 

خب توضیح این مورد اینه که من از زمانی که می رسم خونه وارد آشپزخونه میشم ، همزمان که دارم مقدمات شام پختن رو فراهم می کنم ، ظرف ها رو می شورم ، کف آشپزخونه رو تی می کشم ، یه هو چشمم میفته می بینم گاز کثیفه ، گاز رو تمیز می کنم ، ئه روی در یخچال یه لکه است اون رو پاک می کنم ، روی کابینت لک شده اون رو می سابم ، میام از تو یخچال یه چیزی بردارم اوه مای گاد جا میوه ای کثیف شده اون رو می شورم خشک می کنم ، بعد دستمالش رو می شورم و می ذارم خشک بشه و بدین ترتیب هر طرف که سر می چرخونم یه کاری هست که باید انجام بشه و یه هوو به خودم میام می بینم زنگ رو زدن و آقای خواستگار رسید ! شام رو می خوریم و باز من تو آشپزخونه مشغولم تا ساعت 11 شب که بیام رو کاناپه ولو بشم . 

حالا از اول سال نشستم حساب کردم روزهای وسط هفته در هر شبانه روز فقط 2 ساعت از وقتم رو تو آشپزخونه صرف می کنم . یکساعت قبل از خوردن غذا ، یکساعت بعد از خوردن غذا . از واجبات یکساعتی که قبل از غذا تو آشپزخونه ام پختن غذا و تهیه ی سالاده ! بقیه مستحباته که شد شده ، نشد هم نشده ! مرتب هم چشمم به ساعته ، که راس ساعت از آشپزخونه بیام بیرون . اینجوری دیگه فس فس نمی کنم ، الکی دور خودم نمی چرخم ، ذهنم اجازه پیدا نمی کنه ذره بین برداره دنبال کار بی ثمر برای من بگرده ، عجیب اینکه توی همون یکساعت به عالی ترین شکلی به همه ی کارهای واجب می رسم و اصلا هم وقت کم نمیارم . بعد همچنان که غذا داره برای خودش جا میفته و سالاد آماده شده میره تو یخچال ، از آشپزخونه میام بیرون و تقریبا دو ساعت تا رسیدن آقای خواستگار برای خودم زمان دارم ! و این یعنی پیدا کردن گنج ! 

2)  دومین عادتی که میخوام تو سال جدید تو زندگیم جا بیفته اینه که قبل از انجام دادن هررررررررررررر کاری فکر کنم ببینم آیا دلم میخواد این کار رو انجام بدم یا نه . این موضوع حتا در مورد کوچکترین مسایل هم صدق می کنه مثلا دلاک جان دوست داری الان روی کاناپه توی هال بشینی ؟ یا دوست داری تو اتاق روبروی پنجره بشینی ؟ 

و جواب این سوال دو حالت داره یا دوست دارم اون کار رو انجام بدم که میدم یا دوست ندارم . اگر دوست ندارم از خودم می پرسم آیا به منفعتت یا به صلاحت هست که این کار رو انجام بدی ؟ خیلی وقت ها من دوست ندارم کاری رو انجام بدم اما انجام ندادن اون کار در آینده ممکنه مشکلی برام پیش بیاره پس همین دقت و تامل باعث میشه یه انگیزه درونی برای انجامش پیدا کنم یا به عبارت دیگه دوست داشته باشم که اون کار رو انجام بدم .

این عادت چند تا حسن بزرگ برای من داره اول اینکه خودم رو بهتر می شناسم ، تکلیفم با خودم روشنتر از همیشه میشه می دونم چی میخوام ، چی نمی خوام ، چی رو بنا به مصلحت مجبورم بخوام . دو اینکه مجبور میشم قبل از انجام کاری یه بار دکمه پاوز خودم رو بزنم سه اینکه به صرف روتین روزمره کاری رو نمی کنم . چهار اینکه به راه های دیگه ای برای انجام هر کاری فکر می کنم پنج اینکه نه خودم و نه دیگری نمی تونه کاری رو به من تحمیل کنه .